Bourdieu, alan kavramını oyun alanı üzerinden açıklıyor. Buna göre alan içerisindeki hareket eden aktör, özneler yani eyleyicilerdir. Alan içerisine girdiğinizde, alan kurallarını doğrudan doğruya size dayatır. Eyleyici o alan içerisine girdiğinde keyif alır. Örneğin, ‘futbol sahasını düşünürsek; aktör, futbol sahasına çıkarken giydiği formayı, şortu, kramponu giymekten keyif alır, mutlu olur. Aslında bu alanın dayatmasıdır. Ayrıca bu dayatma şiddete de karşılık gelir fakat aktör o şiddeti yaşamaktan mutluluk duyar.’
Alan aslında bir habitusu da bünyesinde barındıran ve o habitusla beraber eyleyiciyi şekillendirmeye çalışan bir çatışma alanıdır. Alan ile eyleyici arasında doğrudan bir çatışma vardır. Alan habitusunu eyleyiciye dayatır, eyleyici de ona karşı mücadele verir. Dolayısıyla bu mücadele sürecinde bir çatışma söz konusudur. Bu çatışma alanında hangisinin habitusu güçlüyse o galip gelir.
Alan-eyleyici arasında bir çatışma, rekabet olduğu gibi eyleyiciler arası ve karşı taraftaki eyleyici arasında da bir çatışma alanı, rekabet söz konusudur. Eyleyiciler alanın içerisine girdiğinde diğer eyleyicilerle çatışabiliyor. Her eyleyicinin bir habitusu ve her eyleyicinin alanda bulunma amacı, elde edeceği çıkarlar (illusio) vardır ve her habitus bir eşitsizliğe karşı gelir ve bu eşitsizliği alan içerisindeki eyleyiciler fark eder. Dolayısıyla alan eşitsizliği ortaya çıkarıyor ve yeniden üretiyor.
Kısacası alan rekabetin, çatışmanın, bir oyunun sürdüğü yerdir. Alanda kendi çıkarlarımız üzerinden pozisyonumuzu üretiriz. Bu çıkarlar alan içerisinde kendini gösterir ve alan içerisinde bazen çıkarların çatışması yaşanır.
