Değişen dünya düzeni ve küreselleşme ile birlikte birçok yeni politika ortaya çıkmıştır. Bunlardan birisi de küresel sermayeye bağlı olarak ortaya çıkan yeni göç politikasıdır.
İşgücü göçleri, 1970’lerde ekonomik darboğaz ve petrol krizi nedeniyle birlikte işçi alımlarını durdurmaya ve 1980’lerde işçileri geri döndürmeye doğru evrilmiştir.
Emek piyasası da çok uluslu şirketler gibi ulus ötekileşme sürecine girmiştir. 1970’lerden itibaren küresel sermaye artık daha az iş gücüne ihtiyaç duymaktadır. Sanayileşmiş ülkeler, üretim süreçlerinin esnekleşmesi neticesinde gerekli iş gücünü ithal etmek yerine üretimi diğer ülkelere kaydırma eğilimine girmektedir. Böylece yeni göç paradigması toplulukları itekleme değil, oldukları yere sabitlemeye doğru evrilmiştir.
İmalat sektöründe düşük statü ve maaşlı işler ise gelişmekte olan ülkelere doğru kaymıştır. Türkiye, Avrupa ve Asya markalı otomotiv üretiminin ana merkezi haline gelmiştir.
Klasik kapitalist dönemde emek, çevre ülkelerden merkez ülkelere doğru kayarken küreselleşme döneminde teknolojik yatırımlar çevre ülkelere kaydırılmıştır. Maliyeti düşürmek için sermaye, emeğin ayağına gelmektedir. Böylece emek göçünün de önüne geçilmekte, çevre kirliliği, sağlık ve sosyal sorunlar çevre ülkelere bırakılmıştır.
